მანანა პაიჭაძისა და მისი „კაგებეშნიკი“ მამიკოს შესახებ

დღევანდელ საქართველოში, მისი ცხოვრების ძალიან ბევრ სფეროში ჩამჯდარი და გაპარპაშებული არიან მაფიოზური ჯგუფები და კლანები, და მათი ორგანიზებული დანაშაულებრივი საქმიანობა ბოჭავს და სულს უხუთავს ქვეყნის ჯანსაღ ცხოვრებას, ჯანსაღ ძალებს. სახელდობრ, ქართულ გერმანისტიკაში, რომელიც სულ ახლო წარსულში საკმაოდ განვითარებული და დაწინაურებულიც გახლდათ, მანანა პაიჭაძის, ნანა გოგოლაშვილისა და სხვა მათნაირთა წყალობით, ეს დარგი სწრაფი დაქვეითების გზაზეა დამდგარი და გერმანული ლიტერატურის თარგმნისა და ქართული საზოგადოებისათვის მისი გაცნობის ნაცვლად, ქართულ-გერმანული კულტურული ურთიერთობების განვითარების ნაცვლად, მხოლოდ გერმანული ენის სწავლების ცენტრადაა გადაქცეული, რის მიზანსაც წარმოადგენს ქართველი ახალგაზრდობის საკუთარი ეროვნული ფესვებისგან ჩამოშორება და მოწყვეტა, მისი საზღვარგარეთ გადინება, ქართველი ერის დაბერება და გადაშენება-ამოწყვეტის გზაზე დადგომა. 

და საიდან წარმოიშვა და განვითარდა ასეთი ბოროტი ნაყოფი, რასაც წარმოადგენენ ეს მაფიოზური ჯგუფები და კლანები და მათში გალაღებული მტრები თავიანთი მშობელი ერისა? ყველას შესახებ მე ვერ ვიტყვი, მაგრამ რაც შეეხება მანანა პაიჭაძეს, შემიძლია მოვიყვანო მისი მამიკოს, ისტორიკოს პროფესორისა და გაშიფრული „კაგებეშნიკის“ გიორგი პაიჭაძის წიგნი „გეორგიევსკის ტრაქტატი და მისი ისტორიული მნიშვნელობა“, თბილისი, 1980 წ. ეს გახლავთ მცირე ფორმატისა და მოცულობის წიგნი, რომლის პირველ ნახევარში ლაპარაკია მართლაც გეორგიევსკის ტრაქტატზე, ხოლო შემდეგ კი იმაზე, თუ რამდენად დადებითი და სასარგებლო მოვლენა იყო ამ ხელშეკრულების დადება და ამიერკავკასიაში რუსეთის იმპერიის დამკვიდრება მიუხედავად იმისა, რომ ეს იმპერია სდევნიდა მასში შემავალ არარუს ხალხებს და ეროვნულად ჩაგრავდა მათ. 

წიგნის დასკვნით ნაწილში გ. პაიჭაძე ეხება კომუნისტური პარტიის „ყოველმხრივ დადებით“ საქმიანობასა და ბრძოლას რუსეთში სამართლიანი სოციალური და ეროვნული ურთიერთობებისა და ვითარების დამყარებისათვის. ქვემოთ მთლიანად მოვიყვან ტექსტის დასკვნით ნაწილს, რომელიც 77–87 გვერდებზეა გადმოცემული. აი ისიც: 

[ამონარიდის დასაწყისი] 

ცარიზმის პოლიტიკამ, რუსეთის იმპერიაში სოციალური და ეროვნული ჩაგვრის გაძლიერებამ გამოიწვია ხალხთა აღშფოთება. ხალხები ცარიზმის, ბურჟუაზიისა და მემამულეების წინააღმდეგ აღიმართნენ. ამ ბრძოლაში არარუსი ხალხები რუს ხალხთან ერთად გამოდიოდნენ. 

ყოფილი რუსეთის იმპერიის ტერიტორიაზე მოსახლე ერების რევოლუციური ბრძოლისათვის გაერთიანებაში განსაკუთრებული როლი შეასრულა რუსეთის პროლეტარიატმა, ქვეყნად მარქსიზმის იდეების ფართოდ გავრცელებამ. რუსეთი იქცა მსოფლიო რევოლუციური მოძრაობის ცენტრად. 

მასობრივ რევოლუციურ მოძრაობას საქართველოში, ისევე როგორც მთელ ამიერკავკასიაში, მკაფიოდ გამოსახული ინტერნაციონალური ხასიათი ჰქონდა. ხელიხელჩაკიდებული იბრძოდნენ ქართველები, რუსები, სომხები, აზერბაიჯანელები. ვ. ი. ლენინი მაღალ შეფასებას აძლევდა ამიერკავკასიის ბოლშევიკური ორგანიზაციების ინტერნაციონალურ ტრადიციებს და სამაგალითოდ თვლიდა მათ ბოლშევიკური პარტიის სხვა ორგანიზაციებისათვის. 

საქართველოსა და ამიერკავკასიის მშრომელთა რევოლუციური ბრძოლის სათავეში იდგნენ ისეთი თვალსაჩინო ხელმძღვანელები, როგორიც იყვნენ: ი. სტალინი, ა. წულუკიძე, ლ. კეცხოველი, მ. კალინინი, პ. ჯაფარიძე, ს. შაუმიანი, გ. ორჯონიკიძე, მ. ცხაკაია, ფ. მახარაძე, ს. კიროვი და ბევრი სხვა. 

თვითმპყრობელობისა და კაპიტალიზმის წინააღმდეგ რევოლუციური ბრძოლის ყველა ეტაპზე საქართველოს მშრომელები და მათი კომუნისტური ორგანიზაციები სიმამაცესა და სიმტკიცეს იჩენდნენ. 

კომუნისტურმა პარტიამ, რომელიც ეყრდნობოდა საზოგადოების განვითარების ობიექტურ კანონებს, მარქსისა და ლენინის იდეებს, განაზოგადა კლასობრივი ბრძოლისა და ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის გამოცდილება, შეიმუშავა სოციალისტური რევოლუციის მეცნიერულად დასაბუთებული თეორია, რომელშიც ეროვნულ საკითხს თავისი დიდი ადგილი დაეთმო. 

„ჩვენთვის, უკიდურესი აღმოსავლეთ ევროპისა და აზიის საკმაოდ დიდი ნაწილის დიდმპყრობელი ერის წარმომადგენლებისათვის, – წერდა ვ. ი. ლენინი, – შეუფერებელი იქნებოდა დაგვევიწყნა ეროვნული საკითხის უდიდესი მნიშვნელობა, – განსაკუთრებით ისეთ ქვეყანაში, რომელსაც სამართლიანად უწოდებენ „ხალხთა საპყრობილეს“ (ვ. ი.  ლ ე ნ ი ნ ი.  თხზ., ტ. 21, გვ. 111). 

გამომდინარე იქიდან, რომ ეროვნული საკითხი სოციალისტური რევოლუციის, სოციალიზმისა და კომუნიზმის მშენებლობის საერთო საკითხის შემადგენელი ნაწილი იყო, ვ. ი. ლენინმა შექმნა კომუნისტური პარტიის თეორია და პროგრამა ეროვნულ საკითხშიც, შეიმუშავა პროლეტარული ინტერნაციონალიზმისა და ხალხთა მეგობრობის იდეების თეორიული საფუძვლები. 

ბოლშევიკები ამხელდნენ ცარიზმის დიდმპყრობელურ-შოვინისტურ პოლიტიკას და მასებს განუმარტავდნენ ეროვნული გათიშულობისა და შუღლის ორგანიზატორების ნამდვილ მიზნებს. ბოლშევიკების მთელი მოღვაწეობა მიმართული იყო იმისაკენ, რომ ეროვნული შუღლისა და ძმათა შორის სისხლისღვრის ქვეყანა, „ხალხთა საპყრობილე“ – რუსეთის იმპერია გადაექციათ ისეთ სახელმწიფოდ, სადაც ადგილი არ ექნებოდა ეროვნულ ჩაგვრასა და ეროვნულ პრივილეგიებს. 

ეროვნული საკითხის ჭეშმარიტად მეცნიერული და ჭეშმარიტად რევოლუციური თეორიისა და პროგრამის შექმნა კომუნისტური პარტიის უდიდესი ისტორიული გამარჯვებაა. 

ვ. ი. ლენინის მიერ შემუშავებულმა და მისი ხელმძღვანელობით პარტიის მიერ განხორციელებულმა ეროვნულმა პოლიტიკამ რუსეთის პროლეტარიატს მოუპოვა მშრომელი მასების სიმპათია და მხარდაჭერა, ეს კი სოციალისტური რევოლუციის გამარჯვების ერთ-ერთი მძლავრი ფაქტორი იყო. 

ჩაგრულ ხალხთა მშრომელი მასების მხარდაჭერის გარეშე რუსეთის პროლეტარიატი ვერ გაიმარჯვებდა რევოლუციაში. ასევე ვერ მოიპოვებდნენ არარუსი ხალხები რუსეთის პროლეტარიატის განმათავისუფლებელი ბრძოლის გარეშე ეროვნულ თავისუფლებას. 

კომუნისტურმა პარტიამ შეძლო ხალხების ერთ მებრძოლ ბანაკად გაერთიანება. მან ერთ სერთო რევოლუციურ ნაკადად გააერთიანა ისეთი სხვადასხვაგვარი რევოლუციური მოძრაობანი, როგორიცაა საერთო-დემოკრატიული მოძრაობა ზავისათვის, გლეხურ-დემოკრატიული მოძრაობა მემამულეთა მიწების ხელში ჩაგდებისათვის, ჩაგრული ხალხების ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა ეროვნული თანასწორუფლებიანობისათვის, პროლეტარიატის სოციალისტური მოძრაობა ბურჟუაზიის დამხობისა და პროლეტარიატის დიქტატურის დამყარებისათვის. 

ოქტომბრის რევოლუციამ სოციალურ ამოცანათა განხორციელების პროცესში ეროვნული ჩაგვრის უღელი მოაშორა ჩვენი ქვეყნის ხალხებს. რევოლუციამ მოსპო მეფის თვითმპყრობელური რუსეთი – „ხალხთა საპყრობილე“, ბოლო მოუღო სოციალურ და ეროვნულ ანტაგონიზმს, არარუს ერებს მისცა საკუთარი სახელმწიფოებრიობა. 

მხოლოდ კომუნისტურმა პარტიამ, რომელიც გამოხატავს მუშათა კლასის, გლეხობის, ინტელიგენციის, ყველა მშრომელის საარსებო ინტერესებს და ახორციელებს ლენინურ ეროვნულ პოლიტიკას, შეძლო შეეკავშირებინა ყველა ერი და ეროვნება ერთიან ინტერნაციონალურ ძმობად და მათი ძალები წარემართა ახალი საზოგადოების შექმნისათვის. 

ახალგაზრდა საბჭოთა სახელმწიფოს ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი და პირველთაგანი საკანონმდებლო აქტი იყო „რუსეთის ხალხების უფლებათა დეკლარაცია“, რომელიც გამოქვეყნდა 1917 წლის 16 ნოემბერს. ამ ისტორიული დოკუმენტით გამოცხადდა საბჭოთა ხელისუფლების ეროვნული პოლიტიკის ძირითადი პრინციპები: რუსეთის ყველა ხალხთა თავისუფალი განვითარება და სრული თანასწორუფლებიანობა; მათი უფლება თვითგამორკვევისა თვითგამოყოფამდე და დამოუკიდებელი სახელმწიფოს შექმნამდე; ყოველგვარი ეროვნული და რელიგიური პრივილეგიისა და შეზღუდვის მოსპობა. 

რუსეთის ხალხთა თანასწორუფლებიანობა დააკანონა პირველმა საბჭოურმა კონსტიტუციამ, რომელიც მიღებულ იქნა 1918 წელს. 

მაგრამ მთელი რიგი ობიექტური და სუბიექტური ხასიათის მიზეზების გამო სოციალისტური რევოლუციის გამარჯვებამ ამიერკავკასიაში რამდენიმე წლით დაიგვიანა. ხელისუფლების სათავეში მოსულმა მენშევიკების, დაშნაკებისა და მუსავატელების მთავრობებმა ამიერკავკასია მოწყვიტეს საბჭოთა რუსეთს და ამიერკავკასიის „დამოუკიდებელი“ რესპუბლიკები გადააქციეს დასავლეთის იმპერიალიზმის კოლონიებად. ამიერკავკასიის მოძმე ხალხებს შორის ისინი ხელოვნურად აღვივებდნენ შუღლს და ძმათამკვლელ ომებს აჩაღებდნენ. მცირე ხნის მანძილზე ამიერკავკასიის სამეურნეო და კულტურული ცხოვრება მივიდა სრულ დაცემამდე. ამიერკავკასიის მშრომელი მასები თავისი ეროვნული კომუნისტური პარტიების ხელმძღვანელობით და მოძმე რუსი ხალხის დახმარებით აღდგნენ ბრძოლისათვის. საბჭოთა ხელისუფლებამ გაიმარჯვა ჯერ აზერბაიჯანში (1920 წ. 28 აპრილს), შემდეგ სომხეთში (1920 წ. 29 ნოემბერს) და 1921 წლის 25 თებერვალს საქართველოში. 

ვ. ი. ლენინის ხელმძღვანელობით კომუნისტურმა პარტიამ აღმართა ხალხთა პროლეტარული ინტერნაციონალიზმისა და მეგობრობის დროშა. ამ დროშით ერთიანი ძალებით პრაქტიკულად ლიკვიდირებულ იქნა ეროვნული უთანასწორობა და ყველა ერმა და ეროვნებამ მიღწია სწრაფ განვითარებას. კომუნისტური პარტიის ლენინური ეროვნული პოლიტიკის ნამდვილი ტრიუმფი იყო საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების კავშირის ჩამოყალიბება. ერთიანი მრავალეროვანი სოციალისტური სახელმწიფოს არსებობის პირობებში შეიქმნა ხალხების სოციალური, ეკონომიკური და კულტურული პროგრესის არნახული შესაძლებლობანი. „მთელმა მსოფლიომ იცის ლენინური ეროვნული პოლიტიკის შედეგები, – აღნიშნავს სკკპ ცენტრალური კომიტეტის გენერალური მდივანი, სსრკ უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის თავმჯდომარე ლ. ი. ბრეჟნევი, – საბჭოთა კავშირის ყველა ერი და ეროვნება დაადგა აყვავების გზას და მოიპოვა უდიდესი წარმატებანი ინდუსტრიის, სოფლის მეურნეობის, მეცნიერებისა და კულტურის განვითარებაში. სოციალიზმმა აამოქმედა ჩვენი განვითარების ისეთი მძლავრი მამოძრავებელი ძალა, როგორიც ხალხთა მეგობრობაა“ (ლ.  ი.  ბ რ ე ჟ ნ ე ვ ი.  ლენინური კურსით, ტ. 2, თბ., 1971, გვ. 102). 

სსრ კავშირის ხალხების მეგობრობა, მათი თანამშრომლობა კიდევ უფრო განმტკიცდა პირველი ხუთწლედების წლებში, ჩამოყალიბდა სოციალისტური ერები. 

მრავალეროვანი საბჭოთა საზოგადოების მონოლითური ერთიანობა განსაკუთრებული, არნახული ძალით გამოვლინდა დიდი სამამულო ომის წლებში. თავის დამპყრობლურ გეგმებში ფაშისტებს იმედი ჰქონდათ, რომ გათიშავდნენ საბჭოთა ხალხებს, მაგრამ ისინი სასტიკად მოტყუვდნენ: ომის ქარცეცხლმა კიდევ უფრო გამოაწრთო და განამტკიცა ჩვენი ხალხების მეგობრობა. „თუ ვილაპარაკებთ დიდი სამამულო ომის მთავარ გმირზე, – აღნიშნავს, ლ. ი. ბრეჟნევი, – ეს უკვდავი გმირი იყო მეგობრული ოჯახი ხალხებისა, რომლებიც ჩვენს ქვეყანაში ცხოვრობენ და რომლებსაც ურღვევი ძმობა აკავშირებთ. რუსები, უკრაინელები, ბელორუსები, უზბეკები, ყაზახები, ქართველები, აზერბაიჯანელები, ლიტველები, მოლდაველები, ლატვიელები, ყირგიზები, ტაჯიკები, სომხები, თურქმენები, ესტონელები – ერთი სიტყვით, საბჭოთა კავშირის ყველა ხალხის შვილები მკერდით იცავდნენ თავიანთ სამშობლოს“ (ლ.  ი.  ბ რ ე ჟ ნ ე ვ ი.  ლენინური კურსით, ტ. I, თბ., 1970, გვ. 146–147). 

ერთიან ძმურ ოჯახში მთელი სიღრმით და სიგრძე-სიგანით გამოვლინდა საბჭოთა კავშირის ხალხების მძლავრი შემოქმედებითი ძალები. მათ ერთად განვლეს ბრძოლისა და აღმშენებლობის ჭეშმარიტად დიდი გზა, რომელიც ღირსეულად დაგვირგვინდა განვითარებული სოციალისტური საზოგადოების, უდიდესი ჰუმანიზმის საზოგადოების, ნამდვილი სახალხო ხელისუფლების აშენებით, ფართო სარბიელი შეიქმნა პიროვნების თავისუფალი, ყოველმხრივი განვითარებისათვის. ეს გზა, ეს უდიდესი მიღწევები ჩვენი კანონიერი სიამაყეა, განმტკიცებულია ჩვენი ქვეყნის ძირითადი კანონით – სსრ კავშირის ახალი კონსტიტუციით. 

სოციალიზმმა არნახულად უცვალა სახე ეკონომიკას, კულტურას, ადამიანთა ცხოვრების პირობებს. 

ჭეშმარიტად უდიდესი ნახტომი მოახდინა საქართველომ საბჭოთა ხელისუფლების წლებში. საქართველოს საბჭოთა სოციალისტურმა რესპუბლიკამ მოძმე რესპუბლიკების დახმარებით მნიშვნელოვან წარმატებებს მიაღწია ეკონომიკური, სოციალური და კულტურული მშენებლობის ყველა უბანზე. 

დღეს საბჭოთა საქართველო მაღალინდუსტრიული რესპუბლიკაა. მის სახალხო მეურნეობის პროდუქციაში დიდი ადგილი უკავია ისეთ მნიშვნელოვან სახეობათა ნაწარმს, როგორიც არის თვითმფრინავები, ელმავლები, ავტომობილები, ლითონდასამუშავებელი ჩარხები, თუჯი, ფოლადი, ნაგლინი, ფოლადის მილები, მინერალური სასუქები, სინთეზური ბოჭკო და ასე შემდეგ. ვითარდება ენერგეტიკა, განსაკუთრებით ელექტროენერგეტიკა, ქვანახშირის, ნავთობის, გაზის მრეწველობა, შავი და ფერადი მეტალურგია, ქიმიური მრეწველობა. 

დღევანდელი საქართველო – ეს არის განვითარებული მრავალდარგოვანი სოფლის მეურნეობის ქვეყანა. საქართველოს მიწა-წყალზე ხავერდივით გადაიშალა ჩაის პლანტაციები, ბაღ-ვენახები, ციტრუსის ნარგავები, ყოველწლიურად ფართოვდება საირიგაციო სამუშაოები, შენდება სარწყავი არხები, მიმდინარეობს დაჭაობებული ადგილების ამოშრობა. 

რესპუბლიკის სახალხო მეურნეობის პროდუქცია იგზავნება მსოფლიოს 80 ქვეყანაში, მათ შორის ამერიკის შეერთებულ შტატაბში, დიდ ბრიტანეთში, ბელგიაში, შვეიცარიაში და სხვა სახელმწიფოებში. 

სსრ კავშირის ეკონომიკა – ერთიანი სახალხო-სამეურნეო კომპლექსია, რომელიც მოიცავს ყველა მოკავშირე და ავტონომიური რესპუბლიკის და ავტონომიური ერთეულების სახალხო მეურნეობას. იგი საერთო სახელმწიფო გეგმის მიხედვით ვითარდება მთელი ქვეყნისა და თითოეული ცალკეული რესპუბლიკის ინტერესების შესაბამისად. მონაწილეობს რა შრომის საკავშირო დანაწილებაში, საქართველო რუსეთის სფს რესპუბლიკას, უკრაინას, ბელორუსიას, ყაზახეთს, უზბეკეთს, აზერბაიჯანს, სომხეთს და სხვა მოკავშირე რესპუბლიკებს აწვდის ჩარხებს, მანქანებს, მოწყობილობას, მანგანუმს, ფეროშენადნობებს, ჩაის, ციტრუსს, ღვინოს, კონიაკს, კონსერვებსა და დიძალ სხვა საქონელს. თავის მხრივ, მოკავშირე რესპუბლიკები საქართველოს უგზავნიან შავსა და ფერად ლითონებს, მანქანა-მოწყობილობას, ნავთობს, გაზს, ბამბას, საფეიქრო ნაწარმს, მინერალურ სასუქს, ხე-ტყის მასალას, მარცვლეულს, შაქარს და სხვა პროდუქციას. 

დიდ წარმატებებს მიაღწია საქართველოს საბჭოთა სოციალისტურმა რეპუბლიკამ განათლების, კულტურისა და მეცნიერების განვითარების საქმეში. 

დღეს რესპუბლიკის მთელი მოსახლეობის 99,9 პროცენტი წიგნიერია. 

საქართველოში 19 უმაღლესი სასწავლებელია. რესპუბლიკის ყოველ 10 ათას მცხოვრებზე 168 სტუდენტი მოდის, რაც საზღვარგარეთის ნებიემისერ სახელმწიფოს ანალოგიურ მაჩვენებლებზე მეტია. 

საბჭოთა ხელისუფლების წლების მანძილზე საქართველოში შეიქმნა რესპუბლიკის მეცნიერებათა აკადემია, რომლის სისტემაში დაახლოებით 40 სამეცნიერო-კვლევითი ინსტიტუტი და დაწესებულებაა. სულ კი საქართველოს საბჭოთა სოციალისტურ რესპუბლიკაში მრავალი სამეცნიერო-კვლევითი ცენტრია. 

მოსახლეობას ემსახურება კულტურულ-საგანმანათლებლო დაწესებულებების ფართო ქსელი. 

ეროვნული კულტურის მძლავრი აღმავლობის ერთ-ერთი საუკეთესო მაგალითია ქართული ლიტერატურის დიდი მიღწევები, რაც თავის მხრივ საფუძვლად ედება ხელოვნების მთელი რიგი დარგების განვითარებას. მაღალ დონეს აღწევს ქართული თეატრალური და კინოხელოვნება. დიდი წარმატებებია ქართული მუსიკალური კულტურის განვითარების დარგშიც. 

კომუნისტური პარტია შემოქმედებითად წყვეტს ეროვნული ურთიერთობების საკითხებს მთელი ქვეყნისა და ცალ-ცალკე თითოეული რესპუბლიკის ინტერესებისათვის, კომუნისტური მშენებლობის ინტერესებისათვის. იგი თანამიმდევრულად ადგას სოციალისტურ ერთა აყვავებისა და მათი თანდათანობით დაახლოების ლენინურ კურსს, ყოველ ღონეს ხმარობს, რომ მტკიცდებოდეს საბჭოთა კავშირის ყველა კლასის, სოციალური ჯგუფების, ერისა და ეროვნების ძმური კავშირი. 

ეროვნული საკითხის გადაწყვეტის საბჭოურ გამოცდილებას უდიდესი ისტორიული, ჭეშმარიტად საერთაშორისო მნიშვნელობა აქვს. 

ჩვენი საზღვარგარეთელი ავისმდომნი ყოველნაირად ცდილობენ ცილი დასწამონ სსრ კავშირს, კომუნისტურ პარტიას, მის ეროვნულ პოლიტიკას. როგორც ამას აღნიშნავს სკკპ ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიუროს წევრობის კანდიდატი, საქართველოს კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პირველი მდივანი ე. ა. შევარდნაძე, „ანტისაბჭოური პროპაგანდა, რომელიც ცდილობს გააუკუღმართოს და ჩირქი მოსცხოს რუსი ხალხისა და სსრ კავშირის სხვა ხალხების ურთიერთობას, ამტკიცებს, თითქოს ეს ურთიერთობა ბატონობისა და მორჩილების პრინციპზე იყოს დამყარებული და არარუსი ხალხების ეროვნული ტრადიციებისა და თავისებურებების მოშლა-დაკარგვას იწვევდეს. მაგრამ ჩვენი ისტორიული გამოცდილება, ისევე როგორც სსრ კავშირის სხვა ხალხების გამოცდილება, ცხადყოფს, რომ რუს ხალხთან მეგობრობა საბჭოთა კავშირის ყველა ერისა და ეროვნების აყვავების დიდმნიშვნელოვანი ფაქტორი გახდა. 

ჩვენ, ქართველები, ისევე როგორც საბჭოეთის სხვა ეროვნებათა წარმომადგენლები, ჩვენი ძმის – დიდი რუსი ხალხის უსაზღვროდ მადლიერი ვართ უანგარო დახმარებისა და მხარდაჭერისათვის, კაცობრიობის ისტორიაში არნახული მეგობრობისათვის“ (ე.  ა.  შ ე ვ ა რ დ ნ ა ძ ე.  სკკპ ეროვნული პოლიტიკა განვითარებული სოციალიზმის პერიოდში, გაზ. „კომუნისტი“, 1980 წლის 25 იანვარი). 

[ამონარიდის დასასრული] 

ზემოთ მოყვანილი ამონარიდის ტექსტიდან აშკარად იშიფრება, რომ პროფ. გიორგი პაიჭაძე გახლდათ იმავე დროს „კაგებეშნიკიც“. ამ ტექსტში თითქმის ყველა წინადადებაში ტყუილია გაჟღერებული როგორც სხვა რევოლუციური პარტიების დამსახურებათა მიჩუმათებისა და მიფუჩეჩების, ბოლშევიკური (კომუნისტური) პარტიის როლისა და მნიშვნელობის დაუმსახურებლად და უსაფუძვლოდ წინ წამოწევის, ისე იმავე კომუნისტების ხელში არარუსი ხალხების ჩაგვრისა და ჩაწიხვლის თასაზრისითაც, რაზეც აშკარად მეტყველებს გუშინდელი და დღევანდელი დღის უსისხლო და სისხლიანი კონფლიქტები ამ ხალხებს შორის. 

გიორგი პაიჭაძის ზემოხსენებული წიგნი გამოქვეყნდა 1980 წელს. სწორედ იმ ხანებში დაამთავრა მანანა პაიჭაძემ სწავლა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში და მიიღო კიდეც უპრობლემოდ სამუშაო ადგილი კათედრაზე, რაც სხვა მასზე უფრო წარმატებული სტუდენტებისთვის შეუძლებელი გახლდათ. ცხადია, რომ ამ ამბავში მას დიდად დაეხმარებოდა მისი მამიკოს ეს წიგნი და საერთოდ მისი მთელი „კაგებეშნიკური“ საქმიანობაც. გავიხსენოთ ისიც, რომ მანამდე ორი წლით ადრე, 1978 წელს, გ. პაიჭაძისგან ნაქებ-ნადიდები სსრკ კომპარტიის ხელმძღვანელობამ მოინდომა საქართველოს სსრ-ში ქართული ენისათვის სახელმწიფო ენის სტატუსის წართმევა, რამაც გამოიწვია იმავე წლის 14 აპრილს ათიათასობით ქართველის საპროტესტიო აქციით გამოსვლა, რომელთა შორის ვიყავი მეც, სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფიზიკის ფაკულტეტის პირველი კურსის სტუდენტი, და ისიც ცხადია, რომ ასევე მაშინდელი სტუდენტი მანანა პაიჭაძე ამ აქციას არც კი გაეკარებოდა. 

აქვე უნდა აღვნიშნო დასავლეთის სახელმწიფოთა და, კერძოდ, გერმანიის პოლიტიკა თუ საქმიანობა ჩვენში – მიუხედავად იმისა, რომ გერმანისტიკა კარგად და გამორჩეულად იყო ჩვენთან განვითარებული, იყვნენ გერმანისტი პედაგოგებიცა და გამორჩეული სტუდენტებიც, იმედის მომცემი ახალგაზრდა სპეციალისტებიც, გერმანიის საელჩომ, გოეთეს ინსტიტუტმა და სხვა დასავლურმა ორგანიზაციებმა ჩვენში ამჯობინეს ურთიერთობა, დაახლოება და თანამშრომლობა საბჭოთა პერიოდის „კაგებეშნიკებთან“ და მათ შთამომავლებთან, კაგებეშნიკობით ნაშოვნ ფულებზე გაზრდილ და აღზრდილ ადამიანებთან, თავიანთი პირადი კეთილდღეობის ინტერესებში საკუთარი სამშობლოსა და მშობელი ხალხის ფეხებზე დამკიდებელ ნაძირლებთან. შესაბამისია პირადად ჩემი საპასუხო დამოკიდებულებაც დასავლეთისა და ჩვენში მისი საქმიანობისადმი. როგორც ბოლო დროის მოვლენებმა დაგვანახეს, მთლიანად ქართველი ხალხიც ასევე გულგრილად და უნდობლად ეკიდება დასავლეთს მისი ასეთი ინტერესებისა და საქმეების გამო. 

ირაკლი ხართიშვილი